De kracht van een grens.
Laatst bracht ik onze hond Jacky naar de opvang. De eigenaresse – een warme, hoog gevoelige vrouw – stond al op me te wachten. Ze is zo iemand met wie je altijd even een mooi, echt gesprek voert.
“Hoe gaat het?” vraag ik, in alle oprechtheid. Ze glimlacht zacht. “Mijn moeder is aan haar laatste reis begonnen,” zegt ze. Ze vertelt hoe oud haar moeder is en een goed leven heeft gehad. Hoe ze hoopt dat de overgang vredig mag zijn. En dan zegt ze: “Ze wordt daar liefdevol ontvangen door de engelen. Ik ben blij dat ik haar kan bijstaan.” Ik ben geraakt. Wat mooi gezegd. Zo puur. En ja, dat is waar.
Dan voegt ze eraan toe: “Alleen de zorg is wel een beetje veel. Niet alleen voor mijn moeder, maar ook voor het bezoek. Iedereen wil iets anders. Appelsap, koffie, thee met veel of weinig plantaardige melk, wel of geen koekje. En of ze blijven eten of niet… het is iedere dag anders. Druk in huis. Vol.” Ze lacht, maar ik zie de vermoeidheid in haar ogen. “Soms moet ik echt even ontsnappen,” zegt ze. “Dan heb ik file in mijn hoofd. Alles zit vol. Dan ga ik extra met de honden spelen of de natuur in.” Ik moet lachen. Wat een geweldig beeld: file in je hoofd. En eerlijk? Ik herken het eigenlijk maar al te goed.
Wanneer het file wordt in je hoofd…
Die file voel ik ook weleens. Of vaker dan me lief is. Te veel prikkels, te veel moeten, te weinig ruimte. Dan word ik gehaast, raak ik sneller geïrriteerd, slaap ik slechter, ben ik streng voor mezelf én voor anderen. Herken je dat? Dat je hoofd volloopt, je lijf protesteert en je ziel eigenlijk alleen maar vraagt om even rust? Maar ja, in een maatschappij vol haast en ‘moeten’, is kiezen voor jezelf vaak een uitdaging. Toch is dat precies wat je dan mag doen.
- Die lunchwandeling tóch maken, langer en misschien wel alleen.
- Even wat langer op de wc blijven zitten en bewust ademhalen.
- Op de bank ploffen met een boek en de strijk gewoon laten liggen.
- Op de bank ploffen en gewoon voor je uit staren.
- De afspraak met je vriendin toch afzeggen, ondanks dat je die al heel lang niet hebt gezien.
- Als iemand vraagt hoe het met je gaat, zeggen: ‘Lief dat je het vraagt… eerlijk gezegd gaat het even niet zo lekker.’
Het zijn kleine dingen, maar ze maken een wereld van verschil. Alleen… soms red je het niet eens tot de file. Soms crasht het hele systeem.
Error. Rood kruis. Toet-toet.
“En toen gebeurde het dus. Ik sta in de supermarkt. Even ontsnappen aan de zorg, even op adem komen tussen de melk- en yoghurtpakken – je weet wel, die waar je eindeloos tussen moet kiezen terwijl je eigenlijk gewoon “melk” wil. En daar komt Ans. Luid pratend, druk gebarend, vol goede bedoelingen. Ze wil praten, helpen, langskomen, taarten bakken, afscheid nemen. Het is lief. Echt.
Maar ik voelde het:
Error.
Rood kruis.
Toet-toet-toet.
Het was geen file meer. Het was teveel. Ik heb haar vriendelijk, maar duidelijk gezegd: “Nu even niet, het is me te veel.” Ik ben weggelopen.
Was het netjes? Misschien niet.
Was het nodig? Absoluut”.
En jij? Hoe ga jij om met de drukte in je hoofd?
We willen vaak aardig blijven. Beschikbaar zijn. Zorgzaam en sociaal. Maar soms vraagt het leven om iets anders. Om een pauze. Een grens. Een moment voor jezelf. Misschien herken jij dit ook. Die momenten van file, of zelfs error. Wat doe jij dan? Hoe kies jij voor jezelf – in een wereld die daar niet altijd ruimte voor lijkt te geven? Onthoud: je hoeft het niet perfect te doen. Alleen echt. Voor jezelf.
